‘Ik miste het werk in de zorg’

Een paar jaar geleden was Winston klaar met de zorg. Een vaste baan kon hij in die tijd niet krijgen en daar had hij wel behoefte aan. Hij werd sportinstructeur, maar ging de zorg missen. Sinds een jaar is hij weer terug, mét vastigheid en een baan waar hij blij van wordt.

“Toen ik na mijn uitstapje als sportinstructeur terugkwam om ingewerkt te worden, hoorde een jongen mijn stem. Ik denk dat ik hem vijf jaar niet had gezien. Hij kwam vanuit zijn slaapkamer naar me toe gerend en kende nog allemaal grapjes die ik jaren geleden met hem had uitgehaald. Dat gaf me een heel warm gevoel.

Pittige groep

Ik werk met drie collega’s op een groep van zeven kinderen. De kinderen in deze groep hebben autisme, hechtingsproblemen en/of een ontwikkelingsachterstand. Een pittige groep, maar ook heel mooi. De hele dag door gebeuren er dingen waar ik blij van word.

Ik werk overdag of ’s avonds. Overdag werken betekent dat ik de kinderen uit bed haal, met ze ontbijt en dan met ze naar de dagbesteding ga. Daar doen we van alles: zwemmen, met zand spelen, dansen, spelletjes… We willen zorgen dat de kinderen een leuke dag hebben, en ook dat ze waar mogelijk iets kunnen leren. Aan het eind van de dag lezen we voor, dan gaan ze allemaal gezellig bij elkaar zitten en luisteren ze heel aandachtig. Daar kan ik echt van genieten. ’s Avonds lijkt het nog meer op thuis. We koken met de kinderen die dat kunnen of doen bijvoorbeeld de gordijnen dicht en de muziek aan om disco’tje te spelen.

Volledig ontspannen

Een ander moment waar ik gelukkig van word, is als we gaan zwemmen. Dat doen we sinds kort. De kinderen drijven dan, en wij begeleiden ze door het water heen. Als een kind dat normaal heel druk is zich dan volledig ontspannen aan me overgeeft, dan vind ik dat geweldig.

In dit werk is het belangrijk dat je een band opbouwt met de kinderen. Pas dan kan je werken aan hun ontwikkeling. Ieder kind heeft iets anders nodig, en ze kunnen vaak niet vertellen wat dat is. We zijn bijvoorbeeld niet lang geleden verhuisd van een plek waar alle deuren op slot waren, naar een plaats waar alles open is. Een van de jongens is heel onderzoekend. Hij haalde steeds opnieuw alle boeken uit een kast. Als we dat afkapten, dan werd hij boos. Toen ben ik naast hem gaan zitten en heb ik van alle boekjes de titel opgelezen, voordat ik ze terug in de kast zette. Dat was de laatste keer dat hij de boeken uit de kast haalde. Hij wilde gewoon weten wat daar stond. Dat moet je dan wel begrijpen.”