‘Een bewoner huilde van geluk omdat ik hem meenam voor een lunch’

De meeste bewoners van de instelling waar Pierre werkt, hebben een aangeboren verstandelijke beperking. Vaak hebben ze daarbij ‘onbegrepen gedrag’. Ze hebben behoefte aan structuur, maar ook aan plezier. Dat zit vaak in hele kleine dingen.

“Dingen die voor ons heel normaal zijn, kunnen voor iemand met een beperking één van de hoogtepunten van het jaar zijn. Zoals een ijsje eten, een stukje rijden met een busje…. Dat is soms confronterend, maar het is ook heel mooi om iemand zo veel plezier te zien hebben.

Iedereen is anders

Ik ben begeleider in een instelling voor mensen met een beperking. Afhankelijk van mijn dienst zorg ik tussen 7 uur ’s morgens en 22 uur ’s avonds voor alles wat onze bewoners nodig hebben. Ik help hen met de dagelijkse dingen: douchen, eten e.d. Ook zorg ik dat ze leuke dingen doen of dingen waarvan ze kunnen leren. Hoe we dat doen, is voor iedereen anders. De een wil eerst douchen, de ander eerst ontbijten. Daar proberen we zo veel mogelijk aan te voldoen zodat zij een zo leuk mogelijk leven hebben.

Onvoorspelbaar gedrag

Tegelijkertijd is belangrijk dat we voorkomen dat ze bijvoorbeeld boos of agressief worden.  Onze bewoners zijn heel onvoorspelbaar in hun gedrag, daar moeten we creatief op kunnen reageren. De situaties die zich bij ons voordoen, staan nooit letterlijk beschreven in een boekje.

Als we ervoor kunnen zorgen dat het met iemand goed gaat, dan is dat heel fijn. Iemand die geniet van een maaltijd of rondloopt met een glimlach, daar geniet ik van. Onze bewoners zullen niet snel dank je wel zeggen, maar ik haal er veel waardering uit als ik zie dat het even goed gaat met iemand.

Peuter in een volwassen lichaam

Ik ben persoonlijk begeleider van een man met het syndroom van Down. Hij is 52, maar heeft het niveau van een peuter. In de vorige instelling waar hij zat ging het niet goed met hem. Inmiddels woont hij al ruim twee jaar bij ons, en het gaat goed met hem. Wij bieden hem veel structuur en duidelijkheid, daardoor kan hij goed functioneren. Hij kwam binnen in crisis, maar straalt nu levensvreugde uit en maakt op een positieve manier contact.

Voor zijn verjaardag nam ik hem mee lunchen. Hij praat heel onverstaanbaar, maar na afloop gaf hij me een knuffel, terwijl er tranen van geluk over zijn wangen liepen. Het was mooi om te zien dat hij zo blij was, en dat ik dat voor hem had kunnen doen. Dit gaf me een enorm voldaan gevoel.”