‘Dansen met een cliënt terwijl ik zijn longen probeer te beluisteren’

Tijdens haar studie Geneeskunde wist Marijke niet wat ze nu eigenlijk wilde. “Ik voelde nergens echt die ‘klik’ mee. Tot ik meeliep als arts verstandelijk gehandicapten. Het was meteen raak. Wat dat was? Dat is lastig om te zeggen, het was een gevoel. De mensen zijn ontwapenend, op een bepaalde manier kwetsbaar en daarmee heel puur.

“Na mijn opleiding tot Arts Verstandelijk Gehandicapten ben ik gaan werken op een woon- en werklocatie voor zo'n 320 mensen met een verstandelijke beperking. Er zit hier onder meer ook een fysio en een huisarts. We zien ziektebeelden voorbij komen zoals epilepsie, voedingsproblemen, gedragsproblemen of spasticiteit.

Erachter komen wat er aan de hand is, is soms echt een puzzel

Geen twee dagen zijn hetzelfde. De mensen die op de praktijk komen, kunnen hun klachten niet altijd goed uitleggen. Soms zien we dan - wat wij noemen - moeilijk verstaanbaar gedrag. Dan doe ik een lichamelijk onderzoek en ga ik in gesprek met begeleiders of familie om te zien wat er aan de hand kan zijn. We zien bijvoorbeeld veel dat cliënten niet goed naar de wc kunnen. Ook was er eens een man met een gebroken voet, die liep gewoon door zonder pijn aan te geven. Net zoals een andere cliënt, met een gescheurde blindedarm. In het ziekenhuis was hij weggestuurd. Het is soms echt een puzzel die je op moet lossen. Ik vind het heerlijk dat ik die tijd hiervoor kan nemen en dat ik hen de hulp kan geven die ze verdienen.

“Stiekem” onderzoek doen

In een ziekenhuis of huisartsenpraktijk heb je bepaalde routines en richtlijnen voor onderzoek en behandeling. Hier laat je je leiden door de cliënt. Lichamelijk onderzoek en diagnostiek laten onze cliënten niet altijd goed toe. Klachten zijn soms anders bij mensen met een handicap, waardoor je op het verkeerde been kan worden gezet en andere keuzes maakt. En soms moet ik ‘stiekem’ onderzoeken; zo danste ik eens met een man door de kamer terwijl ik ondertussen zijn longen probeerde te beluisteren. Of ik controleer tijdens een gesprek de motoriek en de reflexen. Het vraagt wat geduld en creativiteit, maar dat maakt dit werk zo leuk. Je moet mij niet in een ziekenhuis zetten.

Drijfveer

Mijn drijfveer? Ik wil eraan bijdragen dat mensen hier gelukkig zijn en lekker in hun vel zitten. De gehandicaptenzorg, de mentaliteit, de sfeer die hier heerst, het is prachtig. Ieder mens mag er zijn, is van nut. We streven allemaal een goed leven na, we dragen met z’n allen bij. Dat is hier elke dag voelbaar. Dát maakt mijn werk zo mooi.”